Kedisi olmayan köy veya şehir evi yoktur. Ama neden yalnızlığı seven, kendisiyle ilgilenen kimseyi sevmesini bilmeyen bu hayvan bize gene de hoş görünmektedir? Çok hoş olmak talihine sahiptir de ondan. Bıyıklı burnu hoşumuza gider. Onun yumuşak tüyünü candan okşarız.
Eski Mısırlılar kediyi çok severlerdi ve onu kutsal bir hayvan sayarlardı. Kimse kedi öldüremezdi. Kedi öldüren bir kimse ölüme mahkûm edilirdi.
Kedi sakin bir hayvandır; ama onun bu sakinliği bir noktaya kadardır. Kimseyi rahatsız etmez, ama rahat bırakılmak ister. Çocukların çoğu, onu iyice tartakladıkları için tırmıklarının acısını bilirler.
Rahat bırakıldığı zaman kedi, güneşte, soba kenarında yatar veya tüylerini temiz ve parlak tutmak için yalanır. Ama bu yumuşaklığı onun, yararlı bir iş yapmayacak kadar tembel olduğu anlamına gelmez. Evlerimizi farelerden, bu zararlı hayvanlardan, kısa zamanda temizler.
Omurgalı hayvanlardan memelilerin etoburlar takımından olan kedinin sadece fare yediği sanılmamalıdır. Aksine o boğazına çok düşkündür; özellikle süt, taze balık, çiğ veya pişmiş etle kendini besler. Ancak bunları bulamadığı zaman fare, çekirge, kertenkele ve karafatma ile yetinir.
Kedi ile anlaşamayan tek hayvan, zekâ yönünden hemen ondan önce gelen köpektir. Karşılaştıklarında köpek hırlamadan geçemez, kedi de sırtını kamburlaştırıp tüylerini diker ve korkuyla tıslar.
Kedi Türleri
Avrupa kıtasında çok yaygın olduğu için “Avrupa kedisi” de denen adi kedinin çok değişik türleri vardır. Bunlardan bazıları tüylerinin yönünden değerlidirler. Avrupa kedileri beyaz, siyah, kızıl-kahverengi, kırmızımsı, kül rengi, tekir (tüyleri kaplanınki gibi çizgili) ve çoğunlukla üç renkli olabilirler. “Avrupa kedisi”nin gözleri genel olarak sarı veya yeşildir, beyaz kedilerin mavi gözlüleri de vardır.
Siyam kedisi (ilgili bulunduğu takımın kökü Siyam olduğundan böyle denmektedir) hemen hemen köpek kadar zekidir. Vücudu kum rengi tüyle kaplıdır; bu tüyler burun, kulak üstleri, pençelerde ve kuyrukta çok koyu kestane rengindedir. Gözleri iri ve mavidir.
İran kedisinin tüyleri çok uzun ve sıktır. Kökeni İran’da olan bu cins kedilerin tüyleri uzun, bacakları kısa, burunları küçük ve basık, kafaları geniş ve yuvarlaktır. Gözleri yeşil, lacivert, sarı ve hatta turuncu olabilir. Siyah renkli İran kedisi pek azdır.
Yabani Kediler
Kedilerin hepsi evcil değildir. Kırlarda ve ormanlarda başıboş (yaban) olarak yaşayanlarına da rastlanır. Yaban kedisi evcil kediden daha güçlü ve iridir. Tarla faresi, sincap, tavşan ve kuş gibi hayvanlara saldırmak için onun daha güçlü ve iri olması gerekmektedir.
İnsanlara türlü faydalarının dokunması, kedinin ilk evcilleştirilen hayvanlar arasında yer almasını sağlamıştır. Evcil kediler Afrika’dan bütün dünyaya yayılmıştır. Hristiyanlıktan çok önce, kediler Fenikeliler tarafından İtalya’ya getirilmişti. Eski Roma villalarında kedi iskeletlerine rastlanmıştır.
Kedinin Özellikleri
- Ömrü: Ortalama 15 yıl
- Koşu hızı: Saatte 40 km
- Besin miktarı: Günde ortalama 300 gr
- En çok ağırlığı: 7 kg